Dzień Wszystkich Świętych w Kościele katolickim oraz w innych kościołach (np. anglikańskim), obchodzony jest 1 listopada. Święto to ma swój początek już w IV wieku i celebrowane jest na wspomnienie świętych i męczenników Kościoła. Dzień Zaduszny (2 listopada) jest młodszym świętem, zapoczątkowanym dopiero w X wieku.
Zaduszki miały być alternatywą dla pogańskiego obrządku Dziadów, która przemawiać miała do szerokich mas ludności, świeżo wydobytej z czeluści bałwochwalstwa. Celebracja tego święta zbliżona była do pogańskich obrzędów, takich jak palenie ognisk, czy wspomnienie zmarłych, jednak odczynianych w duchu chrześcijańskim.
Tym dniom na terenie dawnej Polski, szczególnie na wsiach, towarzyszyło wiele przesądów. Był to czas przepełniony mistycznymi zdarzeniami. Dusze zmarłych księży miały odprawiać msze na cmentarzach dla spoczywających tam zmarłych. Duchy zmarłych wracały do swoich domów, aby się posilić. Dlatego najbliżsi pozostawiali im otwarte drzwi, aby mogły wejść oraz specjalnie sporządzone potrawy na stołach. Niekiedy też pozostawiano posiłki dla zmarłych na ich grobach.
Stare wierzenia i obrzędy w większości odeszły w niepamięć, nie są praktykowane w dzisiejszym świecie. Wspomina się je raczej jako ciekawostkę kulturową. Pewne elementy dawnych obrzędów jednak się zachowały. Dzisiejsze zapalanie zniczy symbolizuje dawne rozpalanie ognisk. Jak wierzono, ogień pozwoli ogrzać się duszom, które jeszcze błąkają się po doczesnym świecie. Ponadto jak nakazuje tradycja, dni Wszystkich Świętych i Zaduszny, są dla ludzi wielu krajów chrześcijańskich, dniami poświęconymi zadumie związanej ze wspomnieniem najbliższych zmarłych, odwiedzaniem i porządkowaniem ich grobów, a także modlitwą za ich dusze.